Ziekte of overlijden

Wat gebeurt er met je hond als jij morgen iets overkomt?

Het is misschien niet het meest comfortabele onderwerp. Maar wel een noodzakelijk. Want ik zie het te vaak misgaan. En eerlijk? Het breekt mijn hart. Een hond die ineens herplaatst moet worden omdat zijn baasje ernstig ziek is. Een dier dat bij familie terechtkomt die eigenlijk niks met honden heeft — en dat laat merken. Een opvangplek waar het nét niet past, waar de hond stilletjes opgaat in de groep. Of erger: een hond die op Marktplaats belandt met een vage omschrijving als “door omstandigheden.”

We denken allemaal dat het ons niet overkomt. Of dat we het tegen die tijd wel regelen. Maar het leven vraagt niet of je er klaar voor bent. Soms gebeurt het gewoon. Plotseling. Onverbiddelijk.

Het gaat trouwens niet alleen om overlijden. Ook een burn-out. Een scheiding. Een ziekenhuisopname. Een depressie. Een kind dat langdurig zorg nodig heeft. Een partner die uitvalt. Ziekte, verlies, verandering — het kan je compleet uit het veld slaan. En dan? Dan blijft de hond. Met zijn energie. Zijn zorgvraag. Zijn eigen ritme. Die hond die je zielsveel liefhebt, maar die op dat moment gewoon… te veel is.

En nee, ik schrijf dit niet alleen voor jou als lezer. Ik schrijf dit ook voor mezelf. Voor ons. Want ook Sjoerd en ik krijgen straks een pup — ons toekomstig meisje. Een hond waar ik me op verheug, die ik bewust gekozen heb, en die straks op mij afgestemd zal zijn. Ik ben de hoofdverantwoordelijke. De structuur, de training, de begeleiding — dat ligt straks grotendeels bij mij. Maar wat als ik iets krijg? Wat als ik uitval?

Sjoerd werkt 50 uur per week. Hij houdt van haar, dat weet ik nu al. Maar in de praktijk kómt hij dan klem te zitten. Tijd, energie, overzicht — het zijn geen garanties. En stel dat Sjoerd zou wegvallen? Dan sta ik er alleen voor, met mijn werk én een jonge hond met een hoge dosis energie. Kan ik dan nog geven wat zij nodig heeft? Het zijn geen fijne vragen. Maar ze zijn wel echt. En ik geloof dat we deze gesprekken nu moeten voeren — niet pas als het al te laat is.

We regelen wel een verzekering. We tekenen een testament. We zorgen voor de kinderen als ons iets overkomt. Maar de hond? Die redt zich wel. Of… dat hopen we dan maar. Tegenwoordig is het níet meer zo makkelijk om een hond te herplaatsen. De asielen zitten vol. De particuliere opvang stroomt over. En vooral: mensen willen een makkelijke hond. Liefst jong. Liefst gezond. Een hond met gebruiksaanwijzing? Oud? Of met gedragsproblemen? Die blijft achter.

Wat je nú al kunt doen? Voer het gesprek. Vraag in je directe omgeving: “Als mij iets overkomt, zou jij dan voor mijn hond kunnen zorgen?” Wees eerlijk over je hond. Heeft hij issues? Medische zorg? Gedragstraject? Wees transparant. Maak een noodplan. Zet op papier wie de eerste contactpersoon is, wat de dagelijkse routines zijn, wat je hond nodig heeft aan voeding, training en zorg. Is er geld beschikbaar voor tijdelijke opvang of begeleiding? Leg iets vast. In je telefoonnotities. In een envelop op de koelkast. In je testament. En informeer je hondencoach of trainer. Zodat iemand in je netwerk weet waar jouw hond thuishoort — ook als jij het niet meer zelf kunt vertellen.

Laat het maar inwerken. Want dit is een blog die geen antwoord vraagt, maar een bewustzijn. Voor jou. Voor je hond. Voor het leven dat je samen hebt — en voor alles wat je niet hoopt, maar wél moet durven overwegen.