Wel of geen tweede hond?

Na het overlijden van Fix wisten we één ding zeker: ons hart had genoeg ruimte voor een tweede hond. We waren er klaar voor om opnieuw een hond in ons leven te verwelkomen. De zoektocht begon. Onze voorkeur ging uit naar een herder, het liefst een Hollandse Herder langhaar zoals Laicka en Fix. Of misschien een maatje kleiner. Een reu zou de beste match zijn met Laicka. Agressie naar mensen was voor ons een duidelijke no-go — logisch, gezien mijn werk.

Binnen no-time stroomden mijn inbox en WhatsApp vol. Eén schrijnend verhaal na het ander. Honden die herplaatst moesten worden, vaak met een rugzakje. En hoewel mijn hart groot is, voelde ik het niet. De juiste match zat er simpelweg niet tussen.

Tot ik een onverwacht bericht kreeg van een geweldig stel dat twijfelde over het herplaatsen van hun hond. Geen spoed, geen drama, maar een weloverwogen overweging. Hun intacte reu — een Chodsky Pes van bijna vijf jaar — sprak ons direct aan. Een fantastisch ras, goede leeftijd, vriendelijk karakter. Ik ontmoette hem en was onder de indruk. Alles klopte. Zou dit onze nieuwe hond worden?

We spraken nog een keer af, dit keer met z’n vieren. Een gezellige avond waarin we elkaar beter leerden kennen. Want een hond herplaatsen is een grote stap, ook als het goed voelt. En dat deed het. Tot het zaadje van twijfel zich aandiende.

Tijdens een dagje Luxemburg zagen we Laicka helemaal opleven toen ze speelde met een jonge Vizsla-reu. Ze had het heerlijk, rende, speelde, sprong — zoals alleen zij dat kan. Maar de dagen erna waren zwaar. Haar lichaam protesteerde. Ze was stijf, had pijn en het duurde bijna een week voor ze weer de oude was. Niet door de andere hond, die zich keurig gedroeg, maar puur door haar eigen enthousiasme. Haar lijf kan het gewoon niet meer aan.

En toen kwamen de vragen. Waar doen we goed aan? Wat is eerlijk voor haar, nu ze doof is en fysiek achteruitgaat? Willen we haar de rol van politieagent geven, met de verantwoordelijkheid om een tweede hond te managen? En is het eerlijk richting die andere hond, die zich voortdurend moet aanpassen?

We hakten de knoop door. Er komt geen tweede hond. Niet nu. Misschien nooit meer. Laicka verdient de rust, de exclusieve aandacht, en wij willen haar gegeven tijd zo mooi en licht mogelijk maken. Het voelde gek, maar ook goed. We kozen met ons hart én met ons verstand.

Twijfel jij over een tweede hond?
Het nemen van een tweede hond is een prachtige stap, maar niet voor elk huishouden, elke hond of elk moment in je leven. Wil je eens samen kijken of het een goed idee is in jouw situatie? Neem gerust vrijblijvend contact met me op. Ik help je graag bij het maken van een eerlijke en doordachte keuze – voor jou én je hond.