Wel of geen tweede hond?

Na het verlies van Fix waren we er snel over uit dat ons hart groot genoeg was nog een hond in ons huishouden op te gaan nemen. De zoektocht kon starten! We wilde weer een herder, een Hollander langhaar (net als Laicka en Fix) of een maatje kleiner. Het zou een reu moeten worden omdat dit een betere match is met Laicka. Qua gedragsproblemen was een eis dat de hond niet agressief zou zijn naar ons en verder, ach, jullie kennen mijn werk 😉

Mijn berichtenbox van FB en whatsapp “stroomde” over met het ene verschrikkelijke verhaal na het ander. Ondanks dat mijn hart niet van steen is, zat gevoelsmatig de juiste match er niet tussen.
Onverwacht kreeg ik een bericht van een fantastisch stel welke in overweging aan het nemen was 1 van de honden een beter huis te gunnen. Een Chodsky Pes meneer van bijna 5 jaar oud. Fantastisch ras (mijn 2^e voorkeursras), goede leeftijd, intacte reu. Ik heb deze knappe kerel mogen ontmoeten en wat was hij fantastisch!!! Serieus geen verkeerd woord over deze mooie man. Zou dit onze hond kunnen worden? We stonden er beide positief tegenover. Een gezellige avond met zijn viertjes volgde om elkaar nog beter te leren kennen. Het is natuurlijk niet niks, je hond overgeven aan een ander. Wat voelde dit goed!

Een kleine 2 weken geleden, een dagje Luxemburg, het moment dat Sjoerd en ik begonnen te twijfelen. Niet door de mooie man die onze toekomst misschien nog mooier ging maken maar door Laicka.
Aan de Ourthe in La Roche en Ardenne speelde ze met een mooie Viszla reu, ze had het ontzettend naar haar zin, ze gedroeg zich als een jonge godin en deze man was zeer gecharmeerd van haar. Alles ging goed, tot we thuis kwamen, wat was ze stijf! Ze heeft van die paar minuten spelen een week last gehad (en goddank kunnen we naar de osteopaat komende donderdag). De reu was keurig in zijn spel, overvroeg haar niet, paste zich keurig aan, het probleem was Laicka zelf. Ze doet zo debiel als ze interactief is met een hond die ze leuk vindt (rondjes spinnen, door de voorpoten klappen om in een spelboog te eindigen, en nog meer van dat soort dwaze acties). Ze sloopt zichzelf met zo veel last achteraf. Het zaadje was geplant, waar deden we goed aan?

Schoorvoetend moesten we een moeilijke keus maken en hebben we gekozen om alleen met Laicka door te gaan. Het is het niet waard om haar gegeven tijd als politieagent in huis te moeten rondlopen om honden te temperen en ze altijd maar te begrenzen. Ook een uitdaging omdat ze doof is dus verbaal sturen is al niet mogelijk. Daarnaast is het ook niet eerlijk richting de andere hond die altijd op zijn tenen moeten lopen vanwege het fysieke gestel van Laicka (en een Laicka die toch wel heel graag debiel wilt doen en haar kennende, er alles aan zal doen haar zin te krijgen).

De eindconclusie, we houden het bij 1 hond. Een heel gekke gewaarwording maar de meest eerlijke keus voor beide.