Wel of geen hond?

Wel of geen hond? 

Ruim 12 en 14 zijn onze meiden, honden van de dag, honden die een fantastisch leven hebben gehad en nu met volle glorie hun pensioen doorslapen, scharrelen, kleine oefeningetjes doen. Maar wat nou als ze er straks niet meer zijn? Ben ik nog in staat om een eventuele volgende hond hetzelfde topleven te geven? 

Toen ik bijna 4 jaar geleden mijn partner leerde kennen, was ik al aan het afbouwen. Laicka, de jongste, heeft een blessure waardoor de intensieve tijd was afgerond en Fix, die neemt haar pensioen in rust wel heel serieus. Hij heeft dus eigenlijk weinig meegekregen van de gloriedagen van de Hollandse Herder dames. Bloed, zweet, tranen en tijd die ik erin heb gestoken om ze te geven wat ze nodig hadden, hij had (en heeft), geen idee. 

12 jaar geleden, mijn eigen eerste eigen hondenleven begon met een bolletje wol van 7.5 week oud, een leven wat compleet flexibel ingericht was om een pup te ontvangen. Ik al als instructeur dus ze kon prima mee naar de hondenschool en als ik weg moest en ze kon niet mee, had ik altijd mijn moeder om op terug te vallen. Intense jaren volgde voor Laicka, eerst gehoorzaamheid, toen behendigheid, schapenhoeden, breitensport, detectie en showen. 2 jaar later sloot Fix zichzelf aan bij ons huishouden, een hondje met behoorlijk probleemgedrag waar flink aan gewerkt is. Later, toen haar rugzakje behoorlijk gestructureerd was, hebben we ook menig hobby uitgeoefend. Ik had een hondenleven. 

Wat kan de tijd veranderen. 

Tegenwoordig een hardwerkende (best succesvolle) ondernemer, tevens semi mantelzorger voor mijn zieke vader (FTD), ondersteuner voor mijn moeder die de zware last draagt van het samenleven met mijn vader draagt, vrouw van, vriendin voor etc en (niet geheel onbelangrijk) tegenwoordig woonachtig in Brabant, meer dan 100 km bij mijn ouders (oppas) vandaan. 
Hoewel mijn man echt heel erg gek is met honden, zichzelf ook wel als hondenmens ziet, heeft ie weinig kaas gegeten van de mentale uitdaging die ons zo geliefde herderras nodig heeft, daarnaast is ie zo’n 20 uur per dag bezig met werken en slapen dus blijft er maar 4 uur over om te eten, tijd voor zichzelf te hebben etc. Van hem kan en wil ik op dat vlak niks verwachten. Dus komt het op mijn schouders neer. 

En dan komt de voorzichtige, eerlijke maar toch stomme conclusie. Als het leven blijft zoals het is, is er geen ruimte voor een nieuwe hond. Een mega rare gewaarwording omdat zo eens neer te zetten maar ik denk wel de meest open conclusie. 
Gelukkig hebben we (hoop ik), nog maanden, misschien wel een jaar, om te genieten van onze oude dames. Dan heb ik nog de tijd om te kijken of de invulling van de hondenschool aangepast kan worden zodat er ruimte ontstaat weer een nieuwe hond te verwelkomen.