Waarom jij geen slechte eigenaar bent

(en ik dat zelf soms nog moet geloven)

Soms hoor ik het al voordat het wordt uitgesproken. De twijfel in een stem, de stilte na een zin, dat fluisterende: “Ik denk dat ik het misschien gewoon niet kan.” En iedere keer raakt het me, omdat ik het herken.

Ik ben hondencoach. Ik help mensen met hun hond, met hun vragen, met hun worstelingen. Maar ik ben óók gewoon ik. Iemand die ooit twee honden had die haar hart openbraken. Iemand die straks opnieuw mag beginnen — met Laxi. En iemand die, ondanks alles wat ze weet, nog steeds regelmatig denkt: Ben ik wel goed genoeg?

De lat ligt vaak veel te hoog — en nooit bij je hond. Altijd bij jezelf. Ik zie het in de ogen van mijn klanten: mensen die twijfelen of ze wel genoeg doen, of ze te veel voelen, of hun hond kapot is. Of zijzelf.

En ik snap het, want ik voel het ook. Ik had een beeld in mijn hoofd van hoe het zou moeten gaan. Fix zou rustig oud worden. Laicka zou nog lang bij me zijn. Mijn leven zou overzichtelijk blijven. Maar dat gebeurde niet.

En straks komt Laxi. En eerlijk? Soms ben ik bang dat ik opnieuw tekort zal schieten. Ondanks alles wat ik weet, voel en kan.

En alsof die interne strijd nog niet genoeg is, komt daar soms die ene opmerking. Een voorbijganger, een buurvrouw, een toevallige passant in het park. Iemand die denkt dat het helpt om iets ‘grappigs’ te zeggen over je hond, over je lijnvoering, over hoe jij het aanpakt. En hoewel het maar een zinnetje is, blijft het hangen. Precies op dat plekje waar je zelf al twijfelt. Schaamte kruipt naar binnen, fluistert dat je faalt, dat je bekeken wordt, beoordeeld — en ineens voelt alles te veel.

Ik zie het zo vaak gebeuren. Mensen die zó hard hun best doen. Die alles geven wat ze in zich hebben. En die, door één blik of één losse opmerking, ineens uit het veld geslagen zijn.

Toch is dit wat ik geleerd heb — en blijf leren: je hoeft niet perfect te zijn. Je mag verdrietig zijn, moe zijn, of het even niet weten. Je hond wil geen perfecte trainer. Die wil jou. In al je rommeligheid. Met je te volle hoofd, je zachte handen, je onhandige timing. Je hond wil geen afgevinkte checklist. Die wil jouw geur, jouw stem, jouw nabijheid. Juist ook op dagen dat jij twijfelt of je wel genoeg bent.

Ik schrijf dit niet als coach. Ik schrijf dit als iemand die rouwt. Die verlangt. Die soms twijfelt aan alles, maar toch blijft staan. Fix en Laicka leerden me dat ik mag falen. Dat liefde niet in prestaties zit, maar in aanwezigheid. En straks ga ik opnieuw leren. Van Laxi. Zij zal me spiegelen waar ik me nog verstop. Ze zal me confronteren met mijn verlangen naar controle. Ze zal me, met al haar zachtheid en haar rauwe ruwheid, leren dat ik al goed genoeg ben. Ook als ik dat zelf nog niet geloof.

Je bent geen slechte eigenaar. Je bent een mens die zijn best doet. Net als ik. En geloof me: dat is al zo veel meer dan genoeg.

💛 Wil je dit niet alleen doen?

Als je merkt dat je verdrinkt in twijfel, of het gevoel hebt dat je hond iets anders nodig heeft dan jij kunt bieden — weet dat je welkom bent. In mijn begeleiding kijken we niet alleen naar je hond, maar ook naar jou. Zacht, eerlijk en zonder oordeel.

👉 Plan hier je gratis adviesgesprek
Of stuur me een berichtje als je eerst gewoon even wilt voelen of het klikt.