Waarom ik doe wat ik doe

Deze blog fladdert al een tijdje door m’n hoofd. En eerlijk is eerlijk, ik voel me er behoorlijk onzeker over om dit op te schrijven. Maar juist omdat het zo dichtbij komt, weet ik ook: dit is precies waarom ik doe wat ik doe. Dit is de diepste motivatie achter mijn werk, en misschien juist daarom de moeite waard om te delen.

Natuurlijk vind ik honden bijzondere dieren. Ze zijn op zo veel manieren inzetbaar: als assistentiehond, hulphond, PTSS-hond, drugshond, signaalhond, therapiehond, zoekhond, voorleeshond, sociaal maatje… het takenpakket is bijna onvoorstelbaar. Geen ander dier kan dit. En dan heb ik het nog niet eens over de betekenis die ze in het dagelijks leven voor mensen hebben. Ze zorgen voor een reden om naar buiten te gaan, brengen je in contact met anderen, geven structuur aan je dag én ze maken dat je ergens verantwoordelijk voor bent. Voor een dier dat volledig op jou vertrouwt. Dat is groots.

Toch gaat het voor mij verder dan al die praktische inzetbaarheid. Leven met een hond is leven in verbinding. Het is een band die niet gebaseerd is op woorden, uiterlijk of status. Een hond ziet jou zoals je bent. Zonder façade, zonder opsmuk. Ze voelen je energie, je stemming, je intentie. En ze blijven. Onvoorwaardelijk. Honden zijn getuigen van wie je écht bent. Ze zijn erbij als je lacht, als je huilt, als je struikelt en als je opstaat. Ze zijn deelgenoot van de reis die wij ‘leven’ noemen. En wat is het een zegen dat we zo’n wezen aan onze zijde mogen hebben.

In mijn eigen leven zijn honden er altijd geweest. Tijdens rouw, toen ik dierbaren verloor. Tijdens liefdesverdriet, toen een relatie klapte. Toen ik mijn diagnose autisme kreeg. Maar ook bij lichtpuntjes, bij het behalen van diploma’s, en zelfs op de dag dat ik ‘ja’ zei tegen Sjoerd. En dan die dagelijkse kleine momenten: de kwispel als ik thuiskom, de natte neus op mijn knie als ik verdrietig ben, het enthousiasme als we op pad gaan, en het zachte spiegelen van Laicka als ik niet lekker in m’n vel zit. Ze is er. Altijd.

Voor mij is een hond de ultieme definitie van vriendschap en verbinding. En daarom raakt het me zo diep als ik zie dat het misgaat. Als iemand ongeduldig wordt, schreeuwt, of wanneer een trainer een hond ‘in het gareel’ probeert te dwingen met nare methodes. Niet samen, maar onder dwang. Niet opvoeden, maar africhten. Dan breekt mijn hart.

Iedereen die een hond in z’n leven heeft, verdient het om te ervaren wat échte verbinding is. Die pure, wederkerige vriendschap. En precies dat is waarom ik doe wat ik doe. Omdat ik mensen wil helpen om via welzijnsgerichte training die diepe band te vinden – en te versterken. Niet alleen voor de hond, maar juist ook voor de mens. Want dat is waar mijn werk over gaat: het herstellen, verdiepen en vieren van de mooiste vriendschap die er bestaat.

Voel jij ook dat het anders kan?
Wil je écht samenwerken met je hond in plaats van tegenover elkaar te staan? Neem dan gerust contact met me op. Samen kijken we wat jullie nodig hebben om de verbinding te verdiepen. Want een hond die jou begrijpt, begint bij een mens die bereid is te luisteren.