Waarom ik doe wat ik doe

Deze blog fladdert al een tijdje door m’n hoofd en ik ben serieus onzeker om dit een keer op te schrijven. Maar aan de andere kant geeft het wel de meest diepste motivatie weer waarom ik dit werk doe zoals ik dat doe.

Vanzelfsprekend vind ik honden enorm bijzondere dieren, ze zijn voor zo veel dingen in te zetten. Als assistentiehond, hulphond, PTSS hond, drugshond, signaalhond, sociaal ondersteunend, aai-hond, sporthond, showhond, voorleeshond, therapiehond, zoekhond en ga zo maar door. Een bizar takenpakket waar onze honden toe in staat zijn. Ik ken serieus waar geen enkel ander dier welke dit soort dingen zouden kunnen. Daarnaast geven ze mensen zingeving in hun leven, een praatje in de buurt, een rondje buiten lopen en natuurlijk verantwoordelijkheid dragen voor een dier wat 100% afhankelijk is van hun. Het zijn bijzondere dieren, honden.

Maar wat ik zo bijzonder vind aan onze beste vriend gaat veel verder dan alle trainingen welke je kan doen.
Leven met een hond is een bijzondere verbinding. Een dier wat zo kan intunen op jou als mens. Een wezen wat jou kent, zonder alle façade, materialen, make up en alle andere uiterlijke schijn. Een bijzondere ziel welke het liefste bij jou is, ongeacht hoe je eruit ziet, wat je doet of wat je bezit. De loyaliteit van een hond kent geen grenzen, als die relatie er eenmaal is, dan is deze voor het leven lang. We durven als mens 100% onszelf te zijn bij ze, van depressie, huilbuien tot het topje van geluk. Onze honden zijn deelgenoot van de reis die wij leven noemen. En potverdorie, wat zijn we geluksvogels dat we dit kunnen en mogen delen met onze honden.

In al mijn grote en kleine levensgebeurtenissen zijn honden geweest. Van rouw toen ik een aantal dierbare naasten verloor, liefdesverdriet toen een relatie klapte, de diagnose autisme, tot aan grote hoogtepunten van het behalen van diploma’s tot het Ja-woord met Sjoerd. Maar ook in het dagelijks leven, altijd weer die kwispel als ik thuis kom, de natte neus als ik verdrietig ben, het enthousiasme als we op avontuur gaan, de manier hoe Laicka mij spiegelt als ik rot in m’n vel zit. Ze is er, ongeacht wat, altijd.

Voor mij is een hond de ultieme definitie van vriendschap en verbinding. Het doet me dan ook, in het diepst van mijn hart, zo veel pijn, als die verbinding hobbels en bobbels heeft. Als ik iemand zie lopen die tekeer gaat tegen zijn hond of als ik filmpjes zie van “trainers” die door middel van zo’n akelig trainingslijntje of vanuit dominantietheorie, omgaan met een hond. Niet in verbinding maar onder dwang een hond africhten. Het breekt m’n hart in 1000 stukjes. 

Iedereen met zo’n prachtig wezen in zijn leven verdient het om dit te voelen, de pure vriendschap die een hond jou kan geven. En precies dit is de reden dat ik doe wat ik doe, mensen helpen om in verbinding, door middel van welzijnsgerichte training, de ultieme vriendschap te bereiken.