Laicka’s leven zonder Fix – De eerste week

Zondag, de dag van de euthanasie. Laicka haar emotionele staat van zijn was niet anders als de weken ervoor, ze had al afscheid genomen, ze wist wat er ging gebeuren. Voor de vorm heb ik het haar nog uitgelegd maar dat was overbodig. Samen in de auto, de laatste keer. Naar de dierenarts, waarbij ze binnen de grenzen van veiligheid alle ruimte kreeg om haar eigen plek te vinden. Volgens Laicka compleet overbodig. Net zoals het crematorium, zo’n 7 meter afstand van Fix haar lichaam vond ze meer dan genoeg. Het was klaar, haar grote zus was er niet meer. Terug naar de orde van de dag. Toch?

De eerste 2 dagen zaten voor Laicka vooral in het loslaten van alle opgebouwde spanning en het intens genieten van haar rol als hond alleen. Groot feest! Ze hoefde niet meer op Fix te passen, ze had echt vrij. Gekscherend noemde ik het haar pensioen, niks moest en bijna alles kon. Maar toen kwam de kater.

Waar ik me stiekem een beetje zorgen over maakte kwam uit. Dinsdag gingen we samen naar het bos en verder als 50 meter zijn we niet gekomen. Woensdag stond de polder op het programma, ook mega stom. Donderdag een uitgebreide buurtwandeling waarbij ze vaak een beetje verloren om zich heen keek. Ze mist iets, en of dat Fix is of een andere hond? Dat zouden we vrijdag zien.

Ik had een wandeldate afgesproken met vrienden en hun uitermate lieve reu D’n Draeke, maar eens kijken of ze bij hem wat meer uit haar schulp wilde kruipen. En dat wilde ze! Ze was weer samen met een hond en wat vond ze het leuk. Ze had weer een hond om in de gaten te houden. Niet dat Drakenstein dat nodig heeft maar in Laicka haar beleving heeft ze de taak om andere honden in de gaten te houden. Iets wat ik wel wist maar wat ik toch even dubbel wilde checken. De grijns en haar voldane blik spraken boekdelen.

Komende dinsdag hebben we weer een wandelafspraak met een heel oude bekende van haar. De pleegpup welke we 12 jaar geleden in huis hebben gehad, een pup waarbij ze me enorm goed geholpen heeft met opvoeden. Voor de (Hollander) mensen die ons kennen, we gaan Wammes weer zien.

Ik hoop dat we met dit soort afspraken genoeg kunnen doen om te zorgen dat ons meisje haar blije zelf kan zijn. En mochten we toch tot de conclusie komen dat het niet genoeg is? Wie weet wat de toekomst brengt.

Het volgende punt waar we, eerder als verwacht, al mee zijn begonnen. Alleen zijn! Ik denk dat ik het vooral erger vind als zij. Als een heuse detective spiek ik de minuten op de camera mee maar Laicka? Die maakt zich niet druk en ligt gewoon heerlijk te chillen. Wie weet kan ik na de vakantie weer mijn reguliere rooster gaan draaien. Ik denk dat Sjoerd dat ook wel weer fijn gaat vinden.

En hoe het met ons is, een week na het verliezen van onze Grand dame? Er is rust, vrede met hoe het is gegaan maar de stilte en het gemis is enorm. De handelingen van 2 naar 1 hond, de kleine typische Fix dingetjes, het ontwennen van het rondkijken en haar niet op haar plek zien liggen, het is stom, zo enorm stom.