Laicka’s leven zonder Fix – De tweede week zonder

De cadans van het leven hebben we inmiddels weer redelijk te pakken. Er wordt gewerkt, geklust, gegeten, gewandeld. We missen Fix natuurlijk enorm, maar Sjoerd en ik staan verrassend stevig. Emotioneel gezien gaat het eigenlijk best oké. Bizar misschien, zo snel al — twee weken pas — maar het is zoals het is. Iemand noemde het laatst treffend: schone rouw. Fix haar leven was voltooid. Er zijn geen losse eindjes. Het is goed zo.

Voor ons, althans. Voor Laicka ligt dat anders. Ze is niet echt in haar hum. Aan de ene kant zoekt ze juist vaker onze nabijheid op, vooral op plekken waar Fix altijd was of bij de typische Fix-momentjes. Even meekijken in de keuken als er gekookt wordt. Naar de badkamer lopen als één van ons doucht. Dingen die Laicka normaal niet deed, maar nu opeens wel. Tegelijkertijd is ze ook juist wat afstandelijker geworden. Meer op zichzelf, vaak te vinden op de slaapkamer. Alsof ze zich terugtrekt in iets dat alleen zij begrijpt.

Voor nu laten we het nog even. Over drie weken vertrekken we naar Frankrijk. Vakantie. Even helemaal samen zijn. Tot die tijd proberen we haar te ondersteunen op haar manier: met wandelingen, playdates, lekker struinen in de omgeving en knuffels — zoveel als ze wil. We forceren niets, maar blijven wel kijken.

Ik heb met Sjoerd afgesproken dat we haar tot 1 september geven om te wennen aan haar rol als enige hond. Als het dan nog steeds niet goed voelt voor haar, moeten we serieus overwegen of er weer een tweede hond moet komen. En begrijp me niet verkeerd: als er een hond bij komt, dan is dat niet alleen voor Laicka. Ook voor ons. Want als deze weken iets duidelijk hebben gemaakt, dan is het wel dat we geen één-hond-huishouden zijn. Hoe praktisch het ook is — één hond voelt gewoon niet compleet. Twee is gewoon… voller, gezelliger, natuurlijker. Dat er ooit een tweede hond bij komt, staat dus wel vast. Alleen het ‘wanneer’ en ‘hoe oud’ zijn nog open vragen.

Één ding weet ik wel zeker: ik hoop dat Laicka er nog bij is als het zover is. Want als er één hond is die kan helpen, sturen en ondersteunen, dan is zij het. En precies dát — dat zorgen, begeleiden, afstemmen — is nou net wat ze nu zo mist.

De cadans van het leven hebben we weer redelijk te pakken. Er wordt gewerkt, er wordt geklust, gegeten, gewandeld, enz. Hoewel we Fix natuurlijk enorm missen staan Sjoerd en ik redelijk stevig in onze schoenen en gaat het emotioneel gezien eigenlijk best okay. Bizar eigenlijk, met 2 weken al. Iemand noemde het treffend, schone rouw. Fix haar leven is voltooid, er zijn geen losse eindjes, het is okay.

Maar niet voor Laicka. Ik merk dat ze niet in haar hum is, aan de ene kant is ze veel in de buurt, vooral op de plekken waar Fix was of de typische Fix dingen (bijvoorbeeld komen kijken in de keuken als we koken, of in de badkamer als één van ons staat te douchen). Afwijkend gedrag voor ons meisje. Aan de andere kant is ze meer in zichzelf gekeerd, afstandelijker, meer alleen op de slaapkamer, teruggetrokken.

Voor nu laten we het nog “even”. Over 3 weken hebben we vakantie en gaan we naar Frankrijk. Tot die tijd zijn er playdates, leuke wandelingen in de omgeving en knuffels zo veel als dat ze wil.

Ik heb met Sjoerd afgesproken dat ze tot 1 september krijgt om haar plekje als enige hond eigen te maken en als dat niet werkt, dan moeten we toch echt nadenken over weer een hond erbij.
Begrijp me niet verkeerd, als er een tweede hond komt (pup of herplaatser) dan is dat niet alleen voor Laicka maar ook voor ons. In deze periode zijn we er wel al achter gekomen dat we geen 1 hond huishouden zijn. Hoe praktisch 1 hond ook is, 2 is zo veel leuker 😉 Dat er ooit een hond bij gaat komen, staat wel vast alleen wanneer en hoe oud, dat is nog de vraag. 1 ding weet ik wel, ik hoop dat Laicka er nog is want als er 1 fantastisch is met helpen, sturen en ondersteunen, dan is zij het en dat is nou net hetgeen wat ze zo enorm mist.