Laicka’s leven zonder Fix – De derde week zonder

De derde week zonder haar. Het voelt als een tegenstrijdigheid. Pas drie weken… en tegelijk al drie weken. Soms voelt het alsof het maanden geleden is dat we afscheid namen van onze Grand Dame, en dan ineens is het weer alsof het nog maar een uur geleden was. Het leven gaat door — dat doet het altijd — maar juist daardoor wordt het gemis soms nog overweldigender dan in het begin.

En dan Laicka. Ons meisje. Een lastig geval op het moment. Ik zou willen dat ik een toverstok had en al haar gevoelens kon wegtoveren. Op het oog lijkt er weinig aan de hand. Voor een buitenstaander oogt ze rustig, ontspannen, gewoon ‘oud’. Maar ik ben geen buitenstaander. Ik zie haar blik. Diepe ogen die me raken in mijn kern. Er zit iets in dat verdriet uitstraalt, iets wat ik met geen enkel speeltje, geen wandeling en geen goedbedoeld plan kan opvullen. Zelfs afleiding, wat soms wél werkt, lijkt haar nu nauwelijks te raken. Ze is anders. En ergens… ook ineens oud.

Onze wandelingen zijn beperkt. Niet omdat ze niet wil lopen, maar vanwege de wolf in de regio. Ze voelt zich niet veilig op plekken waar we vroeger met plezier liepen. We blijven daarom vaak in de buurt, binnen de cirkel die zij als prettig ervaart. Gisteren vonden we gelukkig een nieuwe plek die ze wél oké vond. Een meevaller — eindelijk weer even genieten. Wandelen met soortgenoten gaat wisselend. Soms is het fijn, soms duidelijk niet. Ze is een dame met een mening, en dat hoeft ook niet anders, maar het maakt het zoeken naar aansluiting soms lastig.

En dus hebben we een besluit genomen. We gaan op zoek naar een tweede hond. Niet als vervanging. Maar om ons gezin weer compleet te maken. Voor haar. En voor ons. Want als deze weken iets hebben duidelijk gemaakt, dan is het wel dat we met z’n drieën geen volledig plaatje zijn. Hoe praktisch één hond ook is, het voelt niet compleet. Twee klopt gewoon beter bij ons.

Na het delen van dit besluit kwam er vanuit sommige hoeken een stortvloed aan opmerkingen. Goedbedoeld, ongetwijfeld, maar niet altijd even zacht gebracht. En dat komt binnen, ook bij mij. Want ik ben ook maar een mens. Ik sta open voor advies, maar ik ben ook degene die elke dag naast haar leeft. Ik zie wat zij nodig heeft, wat wij nodig hebben. En met een beetje hulp van twee dierentolken hebben we inmiddels ook een duidelijk beeld van de hond die mogelijk bij ons zou passen.

We gaan binnenkort op vakantie, over twee weken. Even uitzoomen, samen zijn, ademen. En daarna staat de eerste kennismaking op de planning. Wie weet. Misschien komt het nu op ons pad. Misschien iets later. Maar dat er weer een hond komt, dat voelt als een zekerheid. Alleen de vorm en het moment staan nog open.