Laicka’s leven zonder Fix – De derde week zonder
De 3e week zonder, het is een beetje een tegenstijdigheid. Pas en al 3 weken zonder onze Grande dame. Het voelt soms zo ver weg alweer en soms alsof het een uur geleden was. Het gemis is misschien nog wel meer overweldigend als de eerste weken omdat het leven “gewoon” weer doorgaat.
Maar nu Laicka, een lastig geval. Ik zou willen dat ik een toverstok had en al haar vervelende gevoelens weg kon toveren. Ogenschijnlijk doet ze het goed, een leek zou het niet zien, maar ik ben geen leek. Er is een bepaalde blik in haar ogen welke mij diep in m’n hart raakt. Verdriet, down, niet in haar hum. Zelfs met afleiding, wat soms helpt, lukt het me simpelweg niet om haar te helpen in haar proces. Een enorm machteloos gevoel! Ze is ook in één keer “oud” geworden.
Veel van onze fantastische wandelingen wil ze ook niet, niet omdat ze niet wilt lopen maar omdat de wolf in de buurt is. We zijn daardoor erg beperkt, voornamelijk in de buurt lopen is hetgeen wat ze wil (en toevallig hebben we gisteren een plek gevonden die ze deze keer wel wilde wandelen, lucky us!).
Wandelen met soortgenoten gaat af en aan goed, ze is een dame met een mening welke niet op elke hond zit te wachten. Prima natuurlijk, je kan niet iedereen leuk vinden, maar lastig is het wel soms.
We hebben daarom gekozen om te gaan kijken naar een tweede hond. Ons gezin compleet te maken, voor Laicka en voor ons.
Na dat ik dit bekend heb gemaakt, hebben we toch best vanuit bepaalde hoeken een berg …. over ons heen gekregen (zo zie je maar, ook wij hebben last van goedbedoelde, niet zo gezellig gebrachte adviezen). Ingewikkeld, ik ben ook niet van steen.
We zijn op zoek naar die ene gouden match, ik weet hoe die eruit ziet voor haar (met een beetje hulp van 2 dierentolken) en voor ons maar nu nog vinden.
We gaan eerst lekker op vakantie over 2 weken, hopen dat dat wat doet voor ons meisje en daarna hebben we de eerste kennismaking staan. Wie weet?