Het gemis van de meisjes

We zijn inmiddels bijna drie en negen maanden verder sinds we “Tot ooit” hebben moeten zeggen. En toch verbaas ik me erover hoe snel het nieuwe ritme zich gevormd heeft, hoe normaal het eigenlijk al is zonder Laicka en Fix. Als ik ’s ochtends wakker word, hoef ik niet meer op te letten waar ik mijn voeten zet. Mijn handen grijpen niet langer automatisch naar de voerbakken als ik mijn eigen ontbijt klaarmaak. Zelfs als ik naar een klant ga, moet ik bewust nadenken om mijn magische tasje mee te nemen – het is niet meer vanzelfsprekend om die om mijn middel te klikken.

Op dat vlak gaat het eigenlijk best goed. Ik lach, ik geniet, ik doe de dingen die ik wil doen. Ogenschijnlijk kabbelt het leven rustig verder.

En toch… Wat een gapend gat is er achtergebleven. Dingen doen is leuk, maar de glans is er vanaf. De dagen voelen minder compleet. Ik merk hoe ik hunker naar een hond, maar niet zomaar een hond – mijn eigen hond. Mijn maatje. Mijn nieuwe project. Ons avontuur.

In de afgelopen maanden heb ik opnieuw mogen voelen hoe belangrijk de leukste en de liefste voor me waren. Hoe fijn het was om een doel te hebben dat verder ging dan alleen mezelf. Ik heb het zo ontzettend tof gevonden om voor hen mijn best te doen. En wat heb ik ervoor teruggekregen? Haren, zand, een smerig huis – maar ook zingeving, kameraadschap en pure liefde.

Het is dubbel. Het huis blijft schoner, we eten zonder rondvliegende haren, we kunnen doen en laten wat we willen. Maar die verrekte leegte? Die is er nog steeds.

Gelukkig weet ik dat dit niet het einde is, maar een tussenfase. Ik tel de maanden af. En stiekem? Stiekem ben ik alvast bezig. Langzaam aan het inkopen doen. Ik moet toch iets om de tijd te doden. 😉