Een gevuld hart

Ik heb jullie in meerdere blogs meegenomen hoe het is om te rouwen, hoe het van schreeuwend verdriet doorstroomt naar een enorme leegte, een echo, een bitterzoete paradoxale vrijheid waar het gemis een sluimerende ondertoon gaf. Ik mis ze, Laicka als mevrouw Tuinbroek aka Streep en Fix, ons Muisje, onze tuttebel.
Het leven gaat door, hoe groot verdriet ook mag zijn, de tijd tikt door, de dagen gaan voorbij, de seizoenen doen hun intrede, alle eerste – eerste keren komen. Het wordt makkelijker, het went maar dat knagende gevoel van dat ene “iets”, dat gaat maar niet weg, ongeacht wat ik ook doe of deed. En toen kwam Xena, en viel de puzzel weer in elkaar.

Ik ben me meer dan bewust van ons privilege dat we de kans krijgen om de aanstaande moeder van ons meisje nog beter te leren kennen. Maar het is zo veel meer dan dat. De komst van Xena, met haar typische Hollander dingen, haar eigengereide karakter, haar heerlijke eigen mening, haar suikerzachte persoonlijkheid, haar enorme drive, raakt precies die ene kwetsbare snaar, het gevoel wat de meisjes mij zo lang hebben gegeven. Het gevoel wat ik stiekem zo mis.

Het zijn prachtige dagen, waarin we in dienst mogen staan van Xena. Waar we zo enorm ons best voor doen om haar een geweldige tijd te bezorgen. Maar ook weer een kleine sneak preview hoe het leven er, als alles goed gaat, over een klein jaar weer uit gaat zien.

Weer zo’n malle Hollander mogen begeleiden. Een avontuur aangaan dat altijd te kort gaat zijn. Een nieuwe spiegel ontmoeten. Maar vooral: weer zo’n pure vriendschap mogen ervaren.

Bedankt, Xena, dat je me dit weer even laat voelen. Over een maandje ben je er weer, ik kijk er enorm naar uit om even tijdelijk aan jouw zijde te mogen staan. En als dank is m’n hart weer gevuld, is het leven weer duidelijk en voor buitenstaanders misschien wel saai maar ik heb iets wat veel te weinig mensen kennen: de pure vriendschap met een hond.