Dopamine v.s. Diepgang – Rouwen in een leven vol leuke dingen

Afgelopen zaterdag vroeg een cursist me hoe dat nou eigenlijk is, leven zonder honden. Of het went.
En ik moest eerlijk zijn: ja, op een bepaalde manier went het. Het leven is overzichtelijker, makkelijker. Minder gesleep, minder afhankelijkheid, minder zorgen. We doen leuke dingen, hebben vrijheid. Het leven is – als je het van een afstandje bekijkt – behoorlijk “Instagram-waardig”.

Maar dat gevoel van echt geluk, van thuiskomen, van geworteld zijn? Dat voel ik minder. De meisjes gaven me een soort rust en kadans die ik nu mis. Niet in de vorm van gemis dat je keihard laat huilen, maar van die stille rouw die onder je huid kruipt. Die je soms ineens overvalt bij iets kleins. Een geluid, een geur. Een vraag.

Het leven is nu vol met korte dopamineshots. Een spontaan etentje. Een zonnige wandeling. Een mooie review. En ja, ik geniet daarvan. Maar het haalt het niet bij dat diepe, stille geluk dat ik voelde toen ze er nog waren.
De meisjes zorgden voor een bepaald soort gronden. Ze gaven betekenis aan kleine momenten. Een ochtendwandeling was niet zomaar een wandeling. Het was samen ademhalen, samen zijn. Zonder woorden.
En dat mis ik.

En dat besef komt met zachtheid. Niet om het oude krampachtig vast te houden, maar om te erkennen hoe groot hun plek was – en nog steeds is – in mijn leven. Hoe vanzelfsprekend ze waren. Hoe ze ervoor zorgden dat ik elke dag begon met betekenis. Niet vanuit een to-do lijst, maar vanuit verbinding.

Het is niet dat ik niet meer gelukkig ben – we doen mooie dingen, ik voel me vrij en dankbaar. Maar het diepe, gewortelde gevoel dat zij me gaven… dat is zeldzaam. Zij leerden me wat het is om echt thuis te zijn bij iemand. Zonder woorden, zonder eisen, alleen maar door samen te zijn.

Soms krijg ik een onverwacht cadeautje in die rouw. Zoals vanochtend, met Zora. Ze zat op m’n schoot – precies zoals Fix altijd deed. Ze ademde hetzelfde ritme, keek met diezelfde intensiteit en kalmte de wereld in. Ze is haar achternichtje, en hoewel ze haar eigen individu is, zijn er trekken die Fix in herinnering brengen. En ineens ben ik weer even heel dichtbij.

Wat was het wennen, die eerste keren met Zora. Het confronteerde me. Het brak me ook een beetje open. Maar inmiddels is het iets waar ik dankbaar voor ben. Ze brengt me, zonder het te weten, terug naar de meisjes. Naar dat gevoel van thuiskomen.