Door de ogen van Laura

Ik zag je lopen, fier met je prachtige rode staart in de lucht. Aan je bouw te zien ben je nog niet heel oud. Je vacht was wel al gewisseld dus ik denk dat je zo ongeveer een klein jaar oud bent. Je doet zo je best, in een oncomfortabele gang vervolg jij je weg samen met jouw baas en mini baas.  Ik denk dat je een meisje bent, gezien de roze “trainingslijn” die je draagt. Een touwtje hoog om je nek, net achter je oortjes. De kleur staat je, dat moet ik je meegeven. Ach meisje, je doet zo je best. 

Je baas corrigeert je, omdat je een paar centimeter te ver bij hem vandaan loopt. Je krijgt niet eens de kans om het nog beter te doen. Je baas stopt en begint aan de lijn te rukken. Onterechte correcties gevolgd met een kenmerkend sissend geluid. Ik hoef niet te raden naar welk tv-programma jullie kijken. En dat terwijl je zo je best doet. Je staart blijft kwispelen en jullie vervolgen je weg. 

Mijn hart breekt.

Mooie meid. Ik gun je een leven waarbij er meer begrip is voor wie jij bent als hond. Dat iemand jouw loyaliteit op waarde in kan schatten. Iemand die snapt wat jij als hond nodig hebt en niet alleen met zichzelf bezig is. 
Misschien weet jij meer als dat ik weet, dat jouw baas een rotdag heeft gehad en dat ie dat kwijt moest. Misschien weet je ook niet beter en is deze manier van omgang jouw normaal. Misschien weet jouw eigenaar ook niet beter en is dit een kwestie van verkeerd aangeleerd. Wie zal het zeggen? 

Ik hoop, mooi meisje, met je prachtig dieprode kleur, dat wat ik zag, een momentopname was en dat het morgen voor jou allemaal beter is. 

Foto zonder rechten maar wel dank voor de fotograaf: Saara Karoliina
Vanzelfsprekend niet desbetreffende hond van dit korte verhaaltje.