De laatste wijze lessen van de meisjes

Dat “mijn” ras, de Hollandse Herder langhaar, geen makkelijk ras is, staat buiten kijf. Ze zijn emotioneel, zelfstandig, laten zich moeilijk leiden, werken absoluut niet voor de baas, hebben een dubbele agenda en nog een aantal euh, bijzondere trekjes. Een uitdaging! zoals vele mensen ze zullen omschrijven. Geen beginnershond, geen hond voor een reguliere herder liefhebber, eigenlijk alleen geschikt voor mensen die daadwerkelijk willen gaan voor dit stukje cultureel erfgoed. Misschien zijn we een beetje gekkig om het onszelf zo lastig te maken. Maar ik kan jullie wel vertellen dat dit ras mij juist enorm heeft geholpen om zo goed in mijn werk te worden.

De Hollander dwingt je namelijk tot buiten de gebaande paden te gaan, verder te kijken als welke opleiding ooit, mee te bewegen met hun eigenzinnige karakter, maar ook enorm veel over jezelf te leren. Iets waar ik Laicka en Fix voor altijd dankbaar voor zal zijn maar wat hebben we het moeilijk gehad.

De meest wijze les die de meisjes mij geleerd hebben, is dat niet alles maakbaar is, je kan niet alles trainen, je kan niet kleien tot een eindproduct wat wij, als hun eigenaar, voor ogen hebben. Pas toen ik deze les leerde, werd het leven met ze een stuk makkelijker. En ontstond een soort van harmonie tussen ons waarin we samen door de wereld heen bewogen.
De meisjes waren verre van perfect maar ik kan me zo goed voorstellen dat het voor de buitenwereld anders leek. Komt dat doordat ik zo’n geweldige trainer ben of heb ik simpelweg gekozen voor hetgeen wat er voor hun het beste was.
Ik durf te zeggen dat ik absoluut skills heb, maar dat is niet hetgeen wat de buitenwereld ziet. De buitenwereld ziet een stel geweldig ontspannen honden die op het oog, ontzettend braaf zijn. Dit is maar een klein gedeelte te danken aan de training welke ze beide hebben gehad maar vooral met de keuzes welke ik heb gemaakt voor ze.
Ik heb vaak de weg van de minste weerstand gekozen, niet omdat ik niet geloof in training, maar wel omdat ik wist wat ik aan de lijn had. Ze mochten zichzelf zijn en aan mij, als hun eigenaar, de schone taak om hun leven zo fijn mogelijk te houden. Daardoor heb ik leren loslaten en echt oprecht leren kijken naar wie de ander is zonder daarbij mij eigen verlangens te projecteren, hoe moeilijk dat ook is geweest

De laatste wijze les van de meisjes, voor mij en ik hoop stiekem ook een klein beetje voor jullie, je hond is wie hij/zij is, je kan hem/haar begeleiden, dingen leren maar je zal nooit een karakter kunnen veranderen.
Deze les gaat gepaard met teleurstellingen, concessies, verdriet en loslaten maar als je zo ver bent, dan beloof ik je dat je samen met je hond de meest mooie harmonie krijgt.

Als het ons gegeven is, ga ik weer zo’n uitdaging aan maar moeder natuur zal daarin een flinke vinger in de pap hebben. Als het goed is, wordt er eind volgend jaar een heel leuke teef gedekt en ik hoop dat er dan weer zo’n eigenzinnig portret voor ons bijzit. Voor nu gaan we vooral dingen doen die we niet met honden die deden en rouwen we om het verlies van deze 2 wijsneuzen.

Het komende jaar zal in het teken staan van jullie vooral meenemen in de reis naar onze volgende hond, waar we op letten, wat we juist wel of niet doen en dan hoop ik uiteindelijk een foto te kunnen posten van ons nieuwe avontuur, Laxi.