De laatste fase van Fix

Misschien wel de moeilijkste blog om te schrijven, omdat het gaat over mijn eigen meisje en mijn emoties. Toch wil ik jullie meenemen in deze laatste maar verrekte moeilijke fase. Een kwetsbaar proces waarin de beslissing tussen leven en dood gemaakt moet worden.

Zoals veel mensen weten mogen wij ons huishouden delen met 2 fantastische oude honden, Laicka van 13 en Fix van 15. En met oude honden komen kwaaltjes, artrose, dementie, doofheid, verkrampte spieren, om maar eens een klein scala aan voorbeelden te noemen waar wij mee te maken hebben. Al deze progressieve kwaaltjes worden dankzij een geweldig medisch team behoorlijk onder de duim gehouden zodat de meiden van een fantastische oude dag mogen genieten.

Toch gingen de alarmbellen vorige week af, Fix was aan het drentelen, leek last van haar buik te hebben, ook onrustig in de nacht, een rare rode tong. Ze was dusdanig slecht dat we afgelopen weekend de keus hebben gemaakt om haar te laten gaan. Dit wilde we echt niet voor onze oude dame.
Maandag konden we, gelukkig, bij onze eigen praktijk terecht. Een laatste avond met zijn viertjes volgde, de “aanvallen” waren weg, haar tong was weer normaal kleurig, een rondje bos ging prima. Eigenlijk was ze weer een normale oude hond.
Op de praktijk aangekomen, nog steeds met de intentie haar te laten gaan, volgde een onderzoek. Haar buik voelde hard, maar omdat ze de afgelopen dagen last had van haar ontlasting is dat niet heel erg raar, haar longen klonken niet helemaal goed maar dat gaf geen indicatie waarom ze deed zoals ze deed. Ze had ook geen verhoging. We stonden allemaal voor een raadsel?

In het proces werden we, behalve door de praktijk ook bijgestaan door onze eigen dierenarts, welke nog steeds heerlijk op vakantie is. Hij is heel duidelijk, als het iets kleins is, dan gaan we dat proberen op te lossen, als het iets groots is, euthanasie.

We zijn nu 2 dagen verder en druppelen de bloedonderzoeken binnen, tot nu toe zonder echt sluitende antwoorden. Een gekmakende achtbaan waarin opluchting, verdriet, radeloosheid en vragen elkaar in een rap tempo opvolgen. Ons meisje is ziek maar wat er aan de hand is? We weten het nog niet.
Ben ik te vroeg geweest om alles al aan te passen qua werk? Nee, want ze heeft toezicht nodig. Heb ik dan openbaar te vroeg aan de bel getrokken? Nee, want steun is zeker iets wat we goed kunnen gebruiken. Ondanks soms de harde mening van andere mensen.

Het is een mega stom proces dit. Ergens had ik verwacht blij te zijn dat we nog steeds 2 honden hebben maar ik voel mezelf vooral verdoofd, gepaard met een knallende hoofdpijn en een vleugje radeloosheid.
Het klinkt misschien gek maar deze fase vind ik persoonlijk het meest lastige, de onzekerheid, het leven tussen hoop en vrees, nog geen antwoorden weten maar wel weten dat het einde nabij is. De keus maken is het laatste wat ik voor haar kan en ga doen maar jeetje, wat zou het fijn zijn om hierin zekerheid te hebben. Maar goed, zoals ik ook vaker zeg tegen andere mensen, “als eigenaar weet je wanneer het tijd is”, en dat is wel iets wat als een paal boven water staat.