De laatste fase van Fix, het verloop

Vanochtend kwam het oordeel, geen ontsteking dus was er maar één diagnose, tumoren/kanker. Eigenlijk geen schrik of wanhoop maar er is berusting. We weten wat ze heeft, we weten ook dat we niks meer kunnen/gaan doen. Het enige wat we zullen doen voor haar is het haar zo comfortabel mogelijk maken. 

Vanaf vandaag gaat het weerhuisjes principe in (dank voor deze prachtige omschrijving, Yvonne). Dit houdt in dat er altijd iemand bij de honden zal zijn. Moet ik werken, dan is Sjoerd er en visa versa. Ook alle afspraken zijn dusdanig omgezet om dit voor elkaar te krijgen. Hoe het zal gaan met de privé afspraken gaan we bekijken per situatie.
Mocht er echt iets aan de hand zijn waardoor we beide weg moeten, dan hebben we sinds vandaag ook een camera in huis staan. 

Hoe enorm emotioneel ik afgelopen weekend ook was, er is nu rust en acceptatie van de situatie. Natuurlijk is het stom en verdrietig en nog zo veel meer maar de rust overheerst. 
Fix gaat de tijd krijgen die ze wil krijgen en op het moment als ze laat weten dat ze niet meer wil, of wij vinden het te gek worden, dan mag ze aan haar laatste reis beginnen. Kwaliteit van leven, in de context van haar leeftijd, is het allerbelangrijkste. 

Of we nog kunnen genieten van deze momenten? Ik vind het enorm fijn om in deze pure verbinding te staan waarin we nog samen mogen zijn. En stiekem een heel dankbare tijd. Zoals ik haar mocht helpen met alle issues die ze had toen ze bij mij binnenkwam, mag ik haar ook helpen met haar laatste reis.